اینکه آدم وقتایی که تنهاست ، از همیشه بیشتر بهش خوش بگذره و حتی وقتی که با کسی که بنظرش بهترین دوستشه وقت بگذرونه ، یک هزارم تنهایی بهش خوش نگذره و مدام حس کنه یه انرژی عجیبی موقع وقت گذروندن با بقیه ازش گرفته میشه، نشونهی بدیه؟
ممکنه یه روزی واقعا یکی پیدا بشه که وقتی باهاش وقت میگذرونم، بیشتر از تنهایی بهم خوش بگذره؟ یا حتی نصف تنهایی؟!
بعید میدونم.