نمیدونم گفتم یا نه که چقدر از شیمی متنفرم و اینکه شیمی زرد پی آشیلم بوده تو کنکور و گند شدن رتبه‌ی پارسالم به خاطر این بود که دانش آموز تجربی احمق بیشعور نا امید افسرده‌ای مثل من شیمیش رو یک درصد زده بوده.

ولی می‌دونید چیه؟ میخوام برم یه شهر دور توی یه دانشگاه خنده دار و مزخرف شیمی بخونم. با اینکه با رتبه‌‌ی احتمالیم چیزای خیلی بهتری هم میشه رفت. بعدش صد سال یه بارم بر نمیگردم و هیچ مهمونی و عروسی و عزایی هم شرکت نمیکنم. هر کااااری که دلم بخواد میکنم تا به بقیه ثابت کنم چقدر غیرقابل پیش بینی و کنترلم.

ولی بعدش دیگه خیال فک و فامیل راحت میشه که  آخیش دختر فلانی نرفت فلان رشته تا از بچه‌های ما جلو بزنه و دوباره دهنشون رو میبندن و اظهار نظر نمیکنن که کنکور چی شد یا برو چیکار کن. اون همسایه امر به منکر کن رو هم دیگه نمیبینم که بخواد واسم پیش بینی کنه که حجابم رو چند سال دیگه میذارم کنار و یا فلانی پیشنهاد بده که دخترت رو زودتر بفرست دانشگاه که شوور گیرش بیاد و خوب نیس که خواستگار رد میکنی و فلان. 

از همه مردم بدم میاد.

از اون همسایه‌ای که دخترش  از وسط بهشت و ناز و نعمت و امکانات با یه رتبه‌ی افتضاح سال عهد بوق پردیس پزشکی یه شهر آشغال قبول شده و به من میگفت برو پرستاری بخون و هییییی پشت کنکور نمون بدم میاد‌.

از هر کسی که هر جوری هر دفعه درمورد کنکور ازم سوال پرسیده متنفرم. 

از اونی که هدفش حسابداری دانشگاه آشغاله ولی درمورد آینده من نظر میده متنفرم.

میخوام به همه ثابت کنم که چقدر قدرت اینو دارم که هرکاری بخوام رو میکنم. اینکه اصلا من شاید نخوام هیچوقت به اون غایت مقدس و بلند مرتبه و گل و بلبلی و رنگین کمونی و اکلیلی ازدواج برسم یا در حد پسرای احمق و مفت خورشون باشم. اینکه هر جایی که بخوام هر رشته‌ای که بخوام رو میخونم. هر وقتم دلم بخواد میرم دانشگاه و هر مهمونی که دلم‌بخواد رو میرم و هر کدومم نخوام نمیرم و به هر سوالی که دلم بخواد جواب میدم.

 تازه دلم میخواد اینجا بتونم فحش بدم و ولی هی رعایت کردم.

اینجام فحش میدم که بدونید هر کاری بخوام میکنم.

فااااک. فاک به این شرایط.