‏آخ من عاشق وقت گذروندن با اونایی ام که یک ماه کامل شب و روز کنارشون باشی و باهاشون حرف بزنی، یک کلام هم از بدی این و اون نمی‌گن. دریغ از یک ذره قضاوت یا نژادپرستی یا تبعیض جنسیتی یا مسخره کردن بقیه. اونایی که درمورد نجوم‌ و جغرافیا و پزشکی و برق و فیلم و کتاب میشه تا ابد باهاشون حرف زد.

‏اونایی که آدم حس میکنه تا بی‌نهایت خوبن. همونایی که بعد از هم‌نشینی باهاشون به خودت میگی یکی باید بهش بفهمونه چقدر خوبه:) همونایی که وقتی باهاشون حرف میزنی دغدغه‌هات ازت دور میشن. دلم میخواد بدونن چقدر خوبن. دوست دارم قدرخودشون و از خودگذشتگی ها و رفتارای قشنگشون رو بدونن. شاید توی ذهن خودشون خیلی آدم های موفقی توی زندگی نباشن اما توی ذهن من بهترینن. آرزوی هر آدمی ان. نعمت ان.

پ‌.ن: کاش فردا بیای تا بهت بگم چقدر ازت ممنونم به خاطر بودنت:)