هر دفعه که یهو از اضطراب و غم و غصه حالم گرفته میشه، بعد از دست و پا زدن توی یه دریا غم، یادم میاد باید شنا کنم که زنده بمونم. آخرشم با لباسای غم آلود و موهای ژولیده و پوست رنگ پریده توی ساحل میشینم و لابلای موج‌های کفی غم که از دور نزدیک میشن و توی ماسه ها گم میشن، برای بار هزارم به این نتیجه میرسم که من خودم رو هزار بار دیگه‌م می‌بخشم و هزار بار دیگه‌م دوباره خودم رو باور میکنم و به خودم اعتماد میکنم چون آخر سر منم که باید از خودم راضی باشم نه بقیه. نمی تونم به‌جای شنا کردن و تقلا کردن قبول کنم که یه جلیقه‌ی نجات نارنجی که هزار نفر پوشیدنش و حتی واسه‌ی من ساخته نشده و سایزم هم نیست رو به زور تنم کنن و همینجور اون وسط شناور بمونم.
بذار هرچقدر میخوان حرف بزنن. چه بقیه و چه آنیا بلایت ترسیده و کم باور درونم. من شنا کردن بلدم.

پ.ن:خودمم میدونم اگه مثلا اینجا ننویسم یا حداقل کمتر بنویسم cool تره و اینا و همه میگن به به چه دُخدَر درس خونی:') ولی بیشتر از اینکه کوول بنظر بیام به این نیاز دارم از غم و غصه و فکرای طولانی و پشت سر هم یهو منفجر نشم.